Առաջադրանքներ
1․Շարունակել առած-ասացվածքները
Եղիր քաղցած, բայց ազնիվ:
Լավ է մաքուր սիրտ ունենալ, քան լիքը քսակ:
Ոսկին մանր է, գինը ծանր:
Ազնվությունը ամենալավ սովորությունն է:
Անազնիվ ճանապարհով եկածը նույն ճանապարհով էլ կգնա:
Գետի բերածը գետը կտանի:
Մեկ ծաղկով գարուն չի գա:
Մինչև չգա հետինը, չի հիշվի առաջինը:
Գայլի հետ ընկերացիր, փայտը ձեռքիցդ մի քցիր:
Գայլի անունն է դուրս եկել, աղվեսն աշխարհն է քանդում:
Լավ է կույր լինես աչքով, ․․․․:
Փոս փորողը ինքն է փոսը մտնում:
Ով աշխատի, նա կուտի:
Լավ է կանգնած մեռնել, ապրել ծնկաչոք:
Քանի լեզու գիտես, այնքան մարդ ես:
Փորձված թանը անփորձ մածունից էլ լավ է։
Օձի կծածը կլավանա,լեզվի կծածը չի լավանա։
2.Ընտրիր ներքևում տրված բառերից, անհրաժեշտ փոփոխություններ արա և տեղադրիր բաց թողած տեղերում։Եվ
շրջեց հայացքը՝ նայեց
կապույտ արշալույսի մեջ թաթախուն,
երկնքի մեջ
ճախրող թռչուններին:(ճախրել, շրջել, երկինք, կապույտ)
Նա
վերադարձավ տուն, կանանց շտապով ձի
նստեցրեց և ճանապարհ
դրեց իսկ ինքը մնաց գյուղում՝ զինված
սպասեց թշնամու գալստյանը:(նստել, սպասել, վերադառնալ, դնել)
Խորշոմած ճակատը սեղմած
ծնկին, ձեռքերը
հյուսած մրրկածեծ գլխի վրա՝ հոգնած ու հուսաբեկ ընկավ
դռան առջև և սպասելով դրա
բացմանը :(բացել, ծունկ, դուռ, հյուսել)
Ի վերջո կըմբռնի, որ
ստիպված է դուրս ելնել, այլապես պիտի
ջախջախվի և
թաղվի պատերի ու
ձեղունի տակ:(թաղել, ստիպել, ձեղուն, ջախջախել)
Քույր ու եղբայր վաղուց նստած են
իրենց հին տան առջև՝ կեռասի
չորացած ծառի տակ, որի դժգույն
տերևները մեղմորեն
թափվում էին նրանց վրա:(թափել, ինքը, չորանալ, տերև)
Գնացքը դանդաղ սահեց, իսկ կառամատույցին
կանգնած երիտասարդը, ձեռքերը
գրպանում, ոտքերը լայն բացած, անտարբեր
դիտում է նրա աստիճանաբար արագացող ընթացքը:(դիտել, կանգնել, բացել, գրպան)
Դաժան էր
կայսրի հրամանը, խիստ
պատժի սպառնալիքով հրամայեց՝ պատերի քարերն այնպես
ագուցել, որ երկու քարերի միջև անհնար
լինի նույնիսկ ասեղ խրել:(ագուցել, կայսր, լինել, պատիժ)
Դժվարացավ ասել՝ ինչքան ժամանակ է անցել նրա
գնալուց հետո, ժամանակի զգացողությունը
կորչել է և այլևս
չեմ պատկերացնում, թե ինչ պիտի անեմ առանց նրա:(կորչել, դժվարանալ, պատկերանալ, գնալ)
3.Լրացրու բաց թողած տառերը և կետադրիր։ Ալեքսանն այժմ ապրում էր միակ որդու Բաբկենի ընտանիքի հետ իր պապի կառուցած երեքսենյականոց բնակարանում, բայց վաղուց ի վեր տարվա մեծ մասն անցկացում էր այգու տնակի փոքրիկ պատ
ժգամբում որտեղից ի դեպ մի չքնաղ տեսարան էր բացվում։ Սիրում էր նստել սանդու
ղքների վրա և կամ ծառի տակ դրված թա
շտին։ Միայնակ նստած ծխամորճի ծխի մեջից ձգվող ժպիտով նայում էր իր ծա
ղկալից այգուն ծայրեծայր մաքուր ու խնամված և նրան թվում էր կատարյալ դրա
խտ է բնութունը։ Գոհ էր իրեն բաժին ընկած բա
խտից, վայելում էր հողի ոսկ
եվառ արևից պտղավորված պար
գևների հրաշալիքները, գույն
զգույն ծաղիկների բույրը, հավքերի քաղցր
որ
որ դայլայլը։ Արևի պես արդար ծերունին միշտ զայրանում էր, երբ փոքրո
գի հարևանը Կախմռութ Մարգարը (այդպես էին կնքել նրան համագյուղացիները) սր
դողած գանգատվում էր հարսի զայրույթ առաջացնող առօր
եական արարքներից։