Հովհաննես Թումանյան… Մարդ ում անունը լսել է յուրաքանչյուր հայ: Նա և՛ հրաշալի բանաստաղծ է, և՛ հեքիաթագիր, և՛ հրաշալի հայր, և՛ հրաշալի ընկեր, հրաշալի թարգմանիչ … Եթե թվարկեմ Թումանյանի հաջողությունները,ապա կարծում եմ դուք այստեղ երկար կմնաք: Բայց այսօր կցանկանամ անրադառնալ նրա բանաստդղծություններին…
Թումանյանի բանաստեղծությունները տվյալ պահին իմ ամենասիրելի և ամենահարազատնեին են: Նրան միակն են և անկրկնելի են: Նրա բանաստեղծությունների մեջ զգացվում է իր հոգին, իր տխրությունը, իր ուրախությունը ,բարկությունը և այլ էմոցիաները: Նրա բանաստեղծությունները քեզ քաշում են և տանում են մի ուրիշ աշխարհ ՝ Թումանյանի աշխարհ ,որտեղ ամենինչ ուրիշ է: Այնտեղ մի գեղարվեստական ,նուրբ,հրաշք,անկրկնելի,զգացմունքային քաոս (դրական իմաստով) է տիրում: Յուրաքանչյուր բանաստեղծություն իր պատմությունով , էմոցիաներով և ներշնչումով է գրված, նրանք իրարից տարբերվում են, կարծես տարբեր մարդիկ են գրել, բայց ոչ դա Թումանյանն է… Նրա բանաստեղծությունները որիշ են ,կարծես ամեն բանաստեղծություն գրելիս նա իր սրտի խորքում գտնվող էմոցիաները հավաքում էր թանաքի մեջ, և գրում էր նրանով թղթի վրա… Ախր նա ուրիշ է…
Շատ բանաստեղծներ գիտեմ ,բայց Թումանյանը մեկն է …
